trzy kolory dominujące

Mam wrażenie, że tej jesieni wszystkie czerwone liście przesmykują mi się przez palce.

zainspiruj się tej jesieni ...

do końca pozostało 146 i pół godziny

Spójrzcie na zegarki. Na moim jest godzina 19.28 (co oznacza, że kiedy zamieszczę ten post wyjdzie na jaw ile wysiłku kosztuje mój mózg, żeby stworzyć coś, co przyciągnie Wasza uwagę). Spójrzcie jeszcze raz. I pomyślcie sobie teraz, że za tydzień o tej godzinie Was nie będzie. Nie, to nie jest ani żart ani cytat z filmu katastroficznego. To będzie Wasze zadanie domowe.

Od zawsze żyłam z głową w chmurach. Lubiłam planować przyszłość, choć wiedziałam, że każdy nadchodzący dzień jednym małym szczegółem może ją zmienić i moje plany pozostaną tylko planami, a nie namacalnymi lub dostrzeganymi rzeczami. Planowałam i marzyłam,  marzyłam i planowałam. Rozciągałam możliwości swojej wyobraźni coraz dalej. I choć kilka lat temu stałam się pełnoletnią obywatelką tego kraju, nie zaprzestałam tych pogańskich praktyk. Wciąż opierałam swoje życie na czymś co nie istniało, i czasami nie miało nawet do tego prawa, ale to była doskonała odskocznia od szarej codzienności i monotonii, od której momentami chciało mi się wymiotować.

Zapomniałam jednak o jednym.

O życiu. Tak po prostu. O byciu obecną w tym zrujnowanym polityką chlewie, o leżeniu z ogromnym przeziębieniem i jeszcze większymi kipami z nosa w pokoju, gdzie jest więcej zarazków niż haseł w encyklopedii medycznej, o byciu dwudziestą szóstą na liście rankingowej na studiach (wszyscy chcą być pierwsi, ale ktoś musi być dwudziesty szósty przecież). Zapomniałam jak to jest mówić sąsiadowi "dzień dobry". Zapomniałam jak smakują ciepłe lody w kształcie różowego ryjka świni, albo że na trąbce dźwięk es można zagrać przy pomocy trzeciego tłoku. W gruncie rzeczy to zapomniałam też gdzie trzy tygodnie temu zostawiłam swoją teczkę z nutami. Sedno problemu tkwi w tym, że skupiamy się na tym całym dalekobieżnym planowaniu, a zapominamy o rzeczach istotnych na daną chwilę.

Pomyślcie teraz, tak z ręką na sercu, czy wiedząc, że został Wam tylko tydzień życia, będziecie planować na jaki kolor pomalować paznokcie u stóp na spotkanie, na którym on i tak nie zobaczy nawet koloru Waszych majtek, czy ile wydać na skórzane zimowe buty, które nie będą miały przyjemności  wytarzania się w śniegu (nawet tego z zamrażarki)?  

Chciałabym, aby każdy kto doszedł aż do tego miejsca moich poniedziałkowych wypocin poczuł się, jakby ten tydzień miał być ostatnim tygodniem istnienia życia na ziemi. I żeby przez te siedem dni, do niedzieli włącznie, niczego nie planować. Tylko żyć chwilą. I z odwagą wyznać otaczającym nas ludziom swoje radości i troski, swoje problemy i głęboko skrywane uczucia. Nie proszę tu od razu o przyklękanie na jedno kolano, ale o zwykłe „kocham cie” skierowane do mamy podczas środowego obiadu. O upieczenie swojego pierwszego sernika w życiu, choćby miało smakować jak zupa pieczarkowa i wyglądać jak rozwałkowany kalafior. O uprasowanie tacie koszuli do pracy. O wypadzie z przyjaciółką na kilkugodzinne zakupy w second handzie. O darmowe uściski w szkole. O to, byście potrafili dostrzec wielkie zalety w tych wszystkich małych czynach. I o to, byście nadal byli sobą, bo to w końcu ostatni tydzień Waszego życia.

cztery ulgowe za litr benzyny

Czy zastanawialiście się kiedykolwiek jak wyglądałby świat bez hamburgerów? Na pewno byłby lżejszy i pozbawiony wysokiego cholesterolu, tego nie da się ukryć. A gdyby tak zniknęły wszystkie telefony komórkowe? Z taką stratą wielu z Was zakładam, że nie mogłaby się pogodzić i natychmiastowo na ulice wytoczyłyby się najgorsze protesty z postulatami, a  właściwie jednym – by telefony przywrócić. Cóż… Domyślam się, że w XXI wieku telefon komórkowy jest naszą drugą „prawą ręką”, a człowiek bez ręki i to jeszcze prawej jest jak samochód bez silnika.

Niemniej jednak nie o telefonach zamierzam Wam dziś truć, ale o czymś wiele bardziej ważniejszym. Dlatego zadam jeszcze raz pytanie, jak wyobrażacie sobie świat bez samochodu?

W mojej wizji nie dominuje obraz zazielenionych autostrad czy rowerów, ale dźwięku. Ściślej mówiąc jego braku. Cisza. Egzystencja społeczeństwa pozbawiona huku silników, warkotów szpanerskich samochodów na blokowiskach i mało rytmicznych (bo tak szczerze, to nasze pokolenie nie ma kompletnego poczucia rytmu) melodyjek klaksonów. A wiecie co słychać najbardziej? Własne myśli. 

22 września, w tym roku niedziela to Światowy Dzień bez Samochodu. Tego dnia samochody odpoczywają w garażach, na stacjach benzynowych obserwuje się przypalające się hot-dogi (no bo kto ma je zjadać, jak kierowców brak) a komunikacja miejska wozi nasze zacne dwa pośladki za darmo. No może przesadziłam z tym darmo, ale jak się w kieszeni ładnie zabunkruje dowód rejestracyjny naszego super autka, które powinno stać w garażu, to już całkowicie za free. 

Mam szczerą nadzieję, że ten jeden dzień, jesteście w stanie poświecić i wyjść na spacer z rodziną, na rower z przyjaciółmi lub przekonać się o sile bus pasów podczas jazdy autobusem miejskim.


Więcej informacji o akcji w Kielcach znajdziecie TU.

taka robota - pół tuzina błota

Po długiej przerwie znów miło mi Was powitać na bulwarach zielonych. Nowy i mam nadzieję, że udany sezon zaczynamy, nie powiem – z grubej rury.

Płeć piękna, delikatna i dystyngowana ubabrana po uszy w błocie. Brzmi jak suchar? Skądże! Tak wyglądała niedziela na torze motocrossowym w Dębskiej Woli. Huk silników motorowych, kurtyna błota opadająca na najostrzejszym zakręcie i niesamowite emocje. To wszystko działo się tuż pod moim nosem, i aż dziw mnie bierze, że dopiero teraz odkryłam tak genialne miejsce. Byłam tam, i z ręką na sercu przyznaję, że po zawodach warto było czyścić przez pół godziny ubłocone kalosze.

Miłości między mną a motorami jeszcze nie ma, ale śmiało mogę mówić o przyjaźni. 

Zapraszam na krótką fotorelacje.

merry christmas, everybody !

Króliczki !

 Dużo pogody - tej na duszy jak i tej za oknem, kolorowych jajek z majonezem, suchego dyngusa

 i oczywiście włochatych kurczaczków !

 tymczasem uciekam lepić wielkanocnego bałwana :]

no light, no light

Msza święta, serial z reklamami, wejście na basen i lekcja instrumentu w szkole muzycznej. Co łączy te cztery, spośród tak naprawdę wielu przeze mnie niewymienionych, rzeczy lub czynności ? Ktoś mądry powiedziałby, że oczywiście pieniądze. Materialista od siedmiu boleści i milionów na koncie. Wcale a wcale nie chodzi mi o pieniądze. Bardziej o coś czego gołym okiem nie da się dostrzec, chyba, ze jest się fizykiem lub studentem uczelni technicznej. To czas moi drodzy, czas.

Nie wspominam o tym tylko dlatego, że sama na wtorek musze ogarnąć wszystkie momenty obrotowe. To raczej nawet nie istotne przy problemie, który chciałabym poruszyć. Godzina dla Ziemi -  o to się dziś będzie na bulwarach rozchodzić.

Po pierwsze, od którego chce zacząć, to słowa krytyki skierowane do mediów. Dlaczego o tak słusznych dla naszego życia i środowiska sprawach, społeczeństwo dowiaduje się najczęściej po fakcie, o ile się dowiaduje, bo „kampanie” wspierające ową akcje są jak okruszki chleba. A chlebem tym nie sposób tytułować polskich polityków, którzy nic poza zarabianiem pieniędzy, nie robią, a w mediach jest o nich naprawdę głośno i zajmują 20 minut z 24-o minutowego dziennika wieczornego.

Kolejnym punktem mojej propagandowej wypowiedzi jest poparcie słuszności akcji. Pomijając fakt, że statystycznie światło zostanie zgaszone tylko w co ósmym domu to i tak nie jest źle. Ale, oczywiście mogło być lepiej. Gdyby tylko tak bardzo oblegany przez młodych ludzi fejsbuk włączył się w akcję i ogłosił, że dziś żadnych lajków nie będzie, i żeby wszyscy wyłączyli swoje maszyny, bo jest godzina dla Ziemi. Jestem przekonana, że z tych 12,5 % ludzi, którzy zdecydowali się na egipskie ciemności, zrobiło by się jakieś 45 %. Potęguje to fakt, iż akcja odbywa się w godzinach 20.30 – 21.30, i jest to sobota, czyli idealny wręcz czas na działania społeczne.  

Tak, żyjemy w tak skomputeryzowanym i uzależnionym od maszyn świecie, że duża liczba osób będzie się zastanawiać jak niby miała by przeżyć przez tą godzinę bez światła. A świeczki to zakazane przez kościół, że ich dotykać i palić nie wolno? Są powszechne tak samo jak alkohol, z taką różnicą, że można je kupować bez ograniczeń wiekowych i są nieco tańsze od popularnej gorzkiej żołądkowej. A co najważniejsze – nie szkodzą naszej wątrobie. Tak więc problem oświetlenia mamy już rozwiązany, co zatem robić przez tą godzinę w mroźny wiosenny wieczór ?

Propozycji jest tak wiele, ile ludzi w autobusie miejskim. Mroczne opowieści o duchach i dziwadłach (tu nie musimy się zbytnio wysilać, bo wystarczy że zmienimy imiona naszych znajomych z dzieciństwa na łacińskie określenie tostera, żaby albo paznokcia i już mamy ciekawą historię dla naszych pociech), trochę pokerowych zagrań w piątkowym durniu albo wojnie, popularne państwa – miasta albo teatr cieni na ścianie. Może to jest też idealna okazja do odkurzenia z niezłego nalotu pajęczyn naszych starych analogowych zdjęć ? Pomysłów jest na prawdę dużo. Trzeba tylko wysilić swój umysł i nim się zorientujecie, minie przeszło godzina dobrej zabawy. Jest to tez dobra okazja na zacieśnianie rodzinnych więzów (nie zdziwi mnie wcale fakt, że w pierwszych dwóch tygodnia grudnia porodówki będą przeżywały oblężenie).

Jakie korzyści natomiast będzie miała planeta dzięki tej akcji. Przede wszystkim to my tworzymy tą planetę i my będziemy odczuwać wszystkie źle lub dobrze podjęte decyzje. Akcja ta ma na celu rozbudzić w nas świadomość ekologiczną i propagować „zdrowy” styl życia, zgodny z naturą. Nie zachęcam do życia w lepiance czy szałasie, ale do coraz bardziej świadomego korzystania i oszczędzania energii. 

 więcej informacji znajdziecie  TU 

dom był zły, a recenzja taka sobie

Jestem tak zapaloną kino-maniaczką, że aż dziw mnie bierze na widok braku jakiejkolwiek recenzji tu, na bulwarach. Czas najwyższy przejść jak ten pierwszy kot przez płot i coś sklecić. Treści adekwatnych oczywiście do obejrzanych przeze mnie filmów. A jak na miejsce kultury przystało, bo za takowe bulwary zielone uważam, zachwalanie tu pseudo komedyjek romantycznych, gdzie sam tytuł już mówi  kto kogo zdradzi i kto kogo na koniec poślubi, jest bezsensowne. Tak samo zresztą jak filmy, o których tu nie przeczytacie.

Na pierwszy ogień rzucam „Dom Zły” Wojtka Smarzowskiego. Rok produkcji : 2009. Wrzucony do worków z gatunku dramatu i kryminału. Brakuje tu jednak jeszcze jednego, psychologicznego. Tak, bo psychikę, swoją wysublimowaną doniosłością, penetruje niczym kret wiejskie podwórko. A kreta tak łatwo się pozbyć to nie jest. Wrażeń po filmie również.  Chociaż w moim wypadku ( w przeciwieństwie do 70% recenzujących to dzieło, którzy pod lupę brali problem Polski w latach 80 ubiegłego wieku ) swoją uwagę skierowałam w stronę idei przedstawienia tego problemu. Akcja rozwija się powoli. Zniecierpliwiony widz zapewne by stwierdził, że wolniej się już nie da. Da się, da, i szybciej też się da, tylko po co ? Kwintesencją tego filmu jest prostota czasowa. Wydarzenia biegnące w czasie teraźniejszym to dosłownie kilka godzin, retrospekcyjne zazębiają się w ciągu jednej nocy. Nie przytaczam tu oczywiście momentów z życia Edwarda Środonia, mających miejsce przed feralną nocą. Szybkie zmiany tempa czy nagły przeskok o kilka dni do przodu podczas wizji lokalnej zamąciłyby w głowie potencjalnemu odbiorcy, który nie skupiałby się na istocie tematu, tylko próbował kojarzyć z kalendarzem w ręku, jak, co i gdzie.

Smarzowski  nie bał się wyjść poza wyryte schematy. I tak goła baba z wielkimi cyckami pojawia się na ekranie przez dosłownie chwilę, ale na mózg rzuca swój wizerunek rozpustnej żony.  Albo Bożena, co się „dupczyć” przyszła do Edwarda jak gdyby nigdy nic. I lud ukochany, bo polski, co rzuca się na to, co ktoś zarzuci a potem rzucają się na człowieka co zarzucał, bo rzecz zarzucana mu się skończyła. Albo po prostu nie od rzeczy gadał i tyle. Za schematy, których tu nie ma daje 10/10.

Aktorska gra bardzo dobra, bo i obsadę sobie reżyser nienajgorszą dobrał. Poświecenie przekazania tematu i odwaga, której tak często w filmach brakuje ( i może dlatego te filmy nie zaskakują ? ). Marian Dziędziel przez cały film buduje  obraz człowieka, który serce ma na dłoni ( i wódkę pod stołem ), bo synowi ofiarnie groszem sypnie, a kobitkę do siebie przygarnie, psu jeść da i kury ochroni przed pazernym lisem niczym Superman senior. Patrzy się na niego ze współczuciem, choć to chyba bardziej należy skierować  do Bartka Topy. Porucznik, w rolę którego się wciela przypomina raczej sierotkę Marysię, która stawia na szali swoje życie, by gąsek swych siedem przed złym Ziembą ( Sławomir Orzechowski ) obronić. Czy podobnym entuzjazmem zareagują jego podopieczni ?  Zareaguje na pewno główny bohater, grany przez Arkadiusza Jakubika. Generalnie lepiej wypada jako alkoholik w domu Dziabasów niż ogolony z całego włosia podejrzany. Może takie role ma już we krwi ?

Dla nastolatków, którzy oczekują krwawych scen rodem z amerykańskiego gore proponuję zasiąść do tego filmu już w wieku dojrzałym.  Bruce Willisa tu też nie znajdziecie. Jest za to 106 minut, trawiącego umysł cholernie dobrego filmu. 

ukradli indywidualizm czy co do cholery ?

Z dnia na dzień, lub bardziej precyzyjnie – z sezonu na sezon, coraz bardziej tęsknie za magicznym słowem :  „W Y B Ó R”. Bo o to się właśnie rozchodzi, że od dłuższego czasu wyboru nie mam kiedy penetruję wszystkie wieszaki w sklepach.  Wszystko co oferują klientom sklepy, zwane potocznie sieciówkami, to wciąż powtarzające się wzory i kolory i bla bla bla … Niestety, ale nawet cenowo pozostają chyba w jakiejś zmowie, bo ni grosza mniej nie spuszczą za zielone spodnie.

Nie mam pojęcia kogo powinno się obwiniać za taki przebieg sytuacji. Projektantów, pracujących dla w/w sieciówek, młodzież, która ślepo ( bo przecież gdyby miała oczy to tego problemu by nie było ) kupuje, kupuje i lansuje trendy czy Internet, głoszący wszem i wobec, że miętowa sukienka to absolutny must have, i kto się nie zaopatrzy ten zostanie ośmieszony że takowej nie posiada a posiadać powinien. A że wina nigdy po jednej stronie nie leży, oto mamy pokaźną ławę oskarżonych, którzy uprowadzili indywidualizm.

Pierwsze ‘ale’ skierowane do sieciówek : ogarnijcie się ! Czy doszło już do tego, że w branży ubraniowej działają szpiedzy ? Hmm… UK ma swojego Bonda, ale tam nikt nie narzeka że w każdym sklepie takie same koszule w kropki. Może więc to goście od Matrixa wkradają się w umysły projektantów i jak przystało na zawodowych hakerów rozsyłają pomysły po wszystkich sklepach na całym świecie. Jak na razie idzie im to całkiem sprawnie, bo żaden sklep nie sygnuje się innymi wzorami na majtkach niż pozostałe. Co więcej, w kolekcjach nie ma nic charakterystycznego. Czy producenci znają w ogóle takie słowo ? Ja znam, i bardzo mnie to boli, że żyje tylko w mojej głowie, a nie w szafie w postaci torebki albo kapelusza.

Drugie ‘ale’ z wykrzyknikiem skierowane do młodzieży : ogarnijcie się ! Szlag może trafić człowieka spacerującego sobie spokojnie deptakiem, kiedy z każdej strony nadchodzą osoby w creepersach, skórzanej kurtce z ćwiekami, i spodniach zrobionych z amerykańskiej flagi ( toż to profanacja jest ! ). Kumulacja wszystkiego w jednym miejscu powoduje natychmiastowy odruch wymiotny i pomieszanie zmysłów, czy nadal jesteśmy w Polsce czy już w Chinach. Rozumiem oczywiście, że nosicie to co zaserwują Wam sieciówki, co powoduje, że problem się zazębia jak w kole Dharmy, ale Bóg stworzył też krawców i dal im mądrość i talent do tworzenia małych dzieł sztuki za adekwatną zapłatą, która  jest wprost proporcjonalna do nowej pary jeansów z Levi’sa. Czyli jednak jakiś wybór istnieje. Dorzucając jeszcze do tego szeroki asortyment second handów mamy całkiem duży wybór, z którego jednak, nie wiedzieć czemu, nie korzystamy. Chęci wyróżnienia się z szarego tłumu są, tylko jakby zapału nie było. 

Trzecie ‘ale’ skierowane do Internetu : ogarnij się ! Bezpośredni zwrot do bytu jakim jest Internet, jest niczym rozmowa marchewki ze słoniem – nierealna, ale w życiu trzeba spróbować wszystkich smaków. I przejrzeć większość stron, by utwierdzić się w przekonaniu jak wielką krzywdę wyrządzają one nieświadomym młodym ludziom, szukającym w tym miejscu inspiracji . Znajdują, owszem, ale kopie kopii z wielkim brokatowym napisem : unikat. Takich unikatów powinniście unikać.

Cóż… kto mądry, ten odstąpi od gangu i zacznie szukać indywidualizmu na własną rękę. A gdy go już odnajdzie w trybie natychmiastowym zacznie zwracać społeczeństwu. Wyrok jest prawomocny i jedyny w  swoim rodzaju.

zielona papka papaya

Nie pamiętam jak długo, ale długo na pewno, bo moja pamięć w tak młodym wieku nie jest jeszcze zwodnicza ( może dlatego, że wcinam zieloną papkę papaya ? ), ale media – te czytane, słuchane, oglądane i inne o których istnienia pewnie jeszcze nie wiem - rozpisują się o szkodliwych dla naszego zdrowia fast-foodach, trujących muchomorach we frytkach i mięsie z cheeseburgera jakoby mięsem tak naprawdę nie było, tylko sprytną imitacją. Czego ja się pytam ? Koń czy krowa, jeden pies – jakby to w Chinach powiedzieli. Wciąż te same artykuły. A kto napisze o tym, jak dobry wpływ na włosy ma rzodkiewka ? Nikt, nikt i jeszcze raz nikt, bo takie rzeczy znane są od wiek wieków co sensacjami ich nie czyni, a przez co tracą na swej atrakcyjności i elemencie zaskoczenia.

Niestety, nie jestem cudotwórcą znad Jordanu i nie wskrzeszę zapędów zdrowo-dziennikarskich na popularnych portalach informacyjnych. Ubolewam nad tym gorzej niż podczas wizyty u dentysty, ale cóż… Show must go on, ludzie lubią kiedy artykuły są niezdrowe.

Nie ja jednak, i oto przestawię w bardzo zdrowy, podkreślam – zdrowy, sposób, jak to można zrobić sobie dobrze. Na kolację. Ha! Wzbudziłam sensację ? Dobrze ! Chodzi oczywiście o szpinak. Dla dzieci jest on gorszy od Buki z kultowych Muminków, dla mnie – zielonym kamieniem filozoficznym. W dzieciństwie nie miałam nawet przyjemności posmakować tego rarytasu. Rodzice faszerowali mnie jakimiś zupami pomidorowymi i schabowymi ( nie przeczę, smaczne dania ), ale na samych „pewniakach” polskiej kuchni daleko zajechać nie można. Co najwyżej do sklepu po kolejną porcję tego samego jedzenia. Co się więc zmieniło, że nagle moje życie kulinarne zazieleniło się i zaszpinakowało ? Przestałam czytać pseudonaukowe artykuły o hamburgerach.

prosty przepis z użyciem zbawiennego szpinaku :

Składniki : 

• szpinak
• ser zółty
• jogurt naturalny
• makaron
• czosnek lub sos czosnkowy
• pieprz, sól

Sposób przyrządzania :

Makaron gotujemy zgodnie z podanymi standardami na opakowaniu. Szpinak układamy na teflonowej rozgrzanej patelni i działamy łyżką, ażeby się nie przypalił. Kiedy osiągnie odpowiednia temperaturę ( znaczy się, na oko ) dodajemy jogurt naturalny wedle uznania. Ale nie za dużo, bo to ma być szpinak z jogurtem a nie jogurt ze szpinakiem. W między czasie przydałoby się posiekać ser na drobno niż drobniej i rozdrobnić czosnek. Czosnek ( ewentualnie można zastąpić sosem czosnkowym ) dodajemy jeszcze do szpinaku na patelni. Mieszamy, mieszamy ! 

Podajemy na ciepło, a nawet gorąco, żeby ser pod szpinakiem mógł się roztopić. I zjadamy, z dokładką oczywiście !

bon appétit !

non-colorful week

18th - 24th february 

Francja? A może Nowy York ?

Jak to możliwe, że w ciągu kilku dni, tak wiele dziewczyn zdecydowało się na zagraniczny wyjazd ? Tym bardziej, że sezon ogórkowy daleko przed nami, a po obfitych świętach raczej niewiele kobietek zrzuciło zbędne kilogramy by móc się afiszować w kusych strojach na Dominikanie czy tańczyć na brazylijskim sambodromie ( ciężka zbrodnia to, bo przecież od tygodnia mamy post ). A wyjazdy wcale nie są krótkie, bo standardem lub nawet aktualnym synonimem luksusu jest roczny pobyt w egzotycznym państwie. Bywa, że znudzone szarą polską rzeczywistością planują swoje pobyty na dwa i trzy lata. O co się więc rozchodzi?

Fala nagłych wyjazdów na pewno nie jest spowodowana podwyższeniem średniej krajowej ani krachem na giełdzie, zmuszającym do wyjazdu za chlebem. Język ? Czemu nie, przecież na liście jest też Londyn i Amsterdam, ale tę hipotezę od razu podważa Kolumbia. Skoro nie język, ani sytuacja ekonomiczno-polityczna to co powoduje tak nagłe emigracje naszych dziewczyn ? 

Odpowiedzi, niestety drodzy Panowie czytający bloga, zdradzić nie mogę. Mogę natomiast Was uspokoić, że dziewczynom jeszcze trochę zejdzie z wylotem ( sprawy papierkowe, paszport, etc… ) i zorganizowaniem Wam życia na najbliższe długie miesiące. 

Więcej informacji, po zakończeniu akcji.

sztuka nad życie (nie)udana

teatr na zielonych bulwarach przedstawia trudną sztukę

 ... krótka historia miłości w trzech aktach ...

A K T   I 

 

A K T   II 

A K T  III 

K O N I E C