na zło pozwolenia już nie ma

na zło pozwolenia już nie ma

2017/04/04

z jakiego drewna Chatę zbudowano?

Aby budynek był solidny powinien być wzniesiony z porządnego drewna. Może modrzew? A może Sam Worthington? I jedno i drugie jest dobrym budulcem. To nie to, że od razu dyskryminuję sosnę, świerka czy jodłę. Wyjątkowo ich lubię. Ale to Worthington uniósł na swoich barkach ciężar ‘Chaty’ Stuarta Hazeldine.

Nie chcę, by spoiler alert włączył się już po pierwszym zdaniu, ale po krotce fabułę nakreślić trzeba. Historia opowiada o Wielkim Smutku (choć ja, po przeczytaniu książki, na motywach której powstał film nazwałabym go Wielką Rozpaczą), który towarzyszy Mackenziemu (Sam Worthington) po śmierci jego najmłodszej córeczki. Wtedy, w mroźny poranek do akcji wkracza Bóg, który chce pomóc uporać się Mackowi ze smutkiem. I nie tylko. Akceptacja życiowych decyzji i wydarzeń z nimi związanych, wybaczanie i nauka, czym jest życie pozbawione osądów – to tylko niektóre elementy codzienności, które Elousia (Spencer) chce przekazać Phillipsowi. Ale czy Mackenzie posłucha Mądrości, która „woła głośno na ulicy, na placach podnosi swój głos”[1]

Czy posłuchał, nie zdradzę. Wiem, że miał bardzo ułatwione zadanie w rozumieniu pewnych stwierdzeń, ponieważ dialogi jakimi uraczyli nas twórcy nie były jakoś skomplikowanie rozbudowane. Scenarzysta język książkowy bardzo uprościł. Zabieg był zdaje się celowy, by potencjalni widzowie, którzy z Bogiem raczej nie są na T jak „Tata”, mogli zrozumieć przekaz jaki płynął z filmu.

Efekty specjalne, no cóż. Wyszły średnio. Gdyby owa boska uroczystość ze światłami miała być pokazem fajerwerków w Pekinie z okazji ich Nowego Roku, to ta pokazana w filmie była raczej amatorskim pokazem z jakiejś wsi pod Kielcami. Prosta grafika wypada blado na tle innych filmów Choć kolorystyka, szczególnie ogrodu jest mocno poprawna. 

Film, choć wydawać by się mogło, że jest ukierunkowany stricte na społeczność chrześcijańską, jest bardziej nastawiony na przekaz pozytywnych wartości. Przeczytałam ostatnio w jednej z recenzji, że ten zabieg nie różni się niczym od sekt. Sekta? Serio? Film jest o Bogu, więc z automatu jest w nim pełno miłości, ciepła i wyrozumiałości. Są to przecież wartości, których nie tylko chrześcijanie i nie tylko owi sekciarze powinni się trzymać. Może zbyt utopijnie podchodzę do życia, ale czy świat nie byłby lepszy, gdyby każdy z nas potrafił przebaczać? 

Zbliżamy się powoli do finału i ognistego podsumowania, jednak zanim wydam werdykt, pobawię się w boga-pseudo-sędziego. 
Jezus (Avraham Aviv Alush). Za mało było w nim miłości, którą Tata wręcz emanowała. Zbyt poważny. Winny.
Sarayu (Sumire Matsubara). Jak na uosobienie Ducha Świętego, który powinien tryskać radością, tak jak tryska Tata - zbyt smutna. Winna. 
Tata (Octavia Spencer). Ciepła, emocjonalna, wieczna. Taka, jaki powinien być Bóg. 
Tata (Graham Greene). Przez godzinę filmu widzimy czystą miłość, która wraz ze zmianą płci Taty zmienia się w powagę. Winny? 

Generalnie, opowieść która z każda kolejną stroną wyciskała coraz więcej łez, wywoływała szerszy uśmiech i skłaniała do szerszych przemyśleń miała w sobie duży potencjał na świetny film. Tym razem nie wyszło. Jedynie dwójka głównych aktorów ratowała film przed upadkiem w otchłań. Czy zasłużyli na niebo i na zbawienie? Sami musicie "osądzić" w kinie lub przed telewizorem. Niemniej jednak ode mnie 6,5/10. 




[1] Przypowieści Salomona 1,20 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

pełna kulturka, proszę !